Hiç Görmeyip Çok Sevdiğim...

Dedeciğim;

Bugün sana mektup yazmaya karar verdim…İnsan hiç görmediği dedesi için ne yazabilir ki?...Ya da neler düşünebilir?...Sanırım başkaları onlar daha doğmadan bu hayattan göçüp gitmiş dedeleri için çok da fazla şey hissedemezler…Ama benim açımdan durum hiç de öyle değil…Benim doğmama 4 ay varken gitmişsin dede…Beni beklemeden.. Göremedim seni..Seni hatırlayıp hatırlamamak değil beni en çok üzen..Asıl üzüldüğüm nokta senin beni görememiş olman..Beni bir kere kucağına alabilseydin bu bile yeterdi bana…Bir kere torunum diyebilseydin, koklayabilseydin süt kokumu…Kuzenlerim seni anlattıkça hep susturdum onları…Kıskandım dede napayım?...Hep anneanneme sordum seni…Seda Ablama pembe ayakkabı aradığını, Göksenin Ablama kahverengi terlik aradığını anlattı bana..Tabii o zamanlar çok çeşit olmadığından pembe ayakkabı ve kahverengi terlik bulmak bir hayli zormuş..Ama sen aramış taramış bulmuşsun torunların için…Keşke bende senden elbise isteyebilseydim sende elimden tutup beni götürseydin ne kadar güzel olurdu…İmkansız olduğu için bende rüyalarımda görmek istedim seni..Her gece anneannemin elini tutup söylediklerini tekrar ettim…’’Allah’ım anneme, babama, kardeşime, anneanneme ve bütün sevdiklerime sağlıklı ömürler ver…Bizi kazalardan koru…Babama çok para ver…Allah’ım dedemi rüyamda göreyim..Amin’’…Her gece birlikte bu duayı ettik…Ama hiç göremedim…Ta ki 20 yaşıma gelene kadar...Nihayet rüyamda görebildim seni...Aynı Göksenin Ablam la olduğun resimdeki gibiydin…İnanamamıştım...O kadar mutlu oldum ki...Ben doğduktan sonra anneannem duyduğu üzüntüyü benimle gidermeye çalışmış...Ben ilaç gibi gelmişim Hatuş’a...Bende Hatuş diyorum dede tıpkı senin gibi…İkimizde birbirimize çok düşkünüz…Hatuş hep gittiğiniz şehirleri anlatır bana…Maşallah gitmediğiniz yer kalmamış dede…Yeni Karamürsel Mağazasına bugünkü adıyla YKM a gidip alışveriş yaparmışsınız..Her dediğini yaparmışsın anneannemin…Dedeciğim, anneannem anlatırken seni bazen aksiliği tutardı diyor…Bende kızıyorum hemen…Hiç laf söylettirmem ben dedeme …Bir sürü resmin var hep onlara bakıyorum…Genelde kucağında kuzenlerim var…Kucağında torunun varken hiç fotoğraf makinesine bakmamışsın hep onlara bakıyorsun gülümseyerek…O kadar tatlı bir gülümsemen var ki dedeciğim…Fotoğraftan bile belli oluyor torunlarına bakarken gözlerinin içinin güldüğü…Beni görseydin bana da öyle bakardın değil mi?..Bir de ben çok küçük doğmuşum daha bir üstüme düşerdin ooohhhh ne güzel…Çok kıskanıyorum kuzenlerimi…O tombiş yanaklarını öpebilmişler…Elinden tutup gezebilmişler…Biz bunların hiç birini yapamadık ama içimde yerin o kadar büyük ki…Belki de görüyorsundur beni kim bilir..Belki uykumda gelip saçlarımı okşamışsındır…Keşke bunlar hayal değil de gerçek olsaydı…Hiç görmediği dedesini bu kadar seven bir insan var mıdır acaba benden başka?...Dede deyişimi duyamasan da, büyüdüğümü göremesen de, elimden tutup parka götüremesen de sen hep benim yanımdaydın ve yanımdasın…Ama nasıl olsa bir gün sonsuza kadar beraber olacağız değil mi dedelerin en tatlısı?...Hiç kimse benim dedem kadar tatlı olamaz ve hiç kimse onun yerini tutamaz…Seni çok seviyorum dedeciğim...